2020 is voor velen tot nu toe intens. Ook voor mij. De komst van Corona heeft velen overvallen. In maart ben ik ziek geworden, ik denk Corona en dat was heftig.
In mei hebben we 2 uithuisgeplaatste meisjes gekregen en ook dat was een ingrijpende gebeurtenis. Deze twee meisjes, zusjes van 10 en 11 jaar, dreven me vaak tot wanhoop. Ze luisterden niet, negeerden me of claimden me juist volledig. Rust was ver te zoeken. Ik was constant op zoek naar balans maar wat ik ook probeerde; ik kon het niet vinden. Het aller moeilijkste vond ik dat de sfeer in huis met hun komst in één keer veranderde. Dat mijn veilige en liefdevolle plek van de één op de andere dag niet meer bestond. Het werd een huis waar geschreeuwd en gekrijst werd. Waar kinderen stampvoetend en boos door het huis liepen. Waar steeds conflicten waren. Ik vond het afschuwelijk. Voor mijn eigen kinderen, voor de meisjes, en voor mezelf. Ik heb vaak gedacht; waar zijn we aan begonnen?
Geregeld nam ik me voor het anders aan te gaan pakken, de brutaliteit van me af te laten glijden, het treiteren te negeren, of juist strenger te zijn, maar wat we ook probeerden, het gedrag veranderde niet. Als HSP’er is het een echte uitdaging dichtbij jezelf te blijven en met getraumatiseerde kinderen om je heen bleek het een hele zware opgave. Voor de andere gezinsleden was het net zo’n zoektocht. Een struggle. We probeerden onze kinderen te beschermen, een veilige plek voor de twee meisjes te bieden en zelf ook nog overeind te blijven. Ik had al snel in de gaten dat ik mijn plannen voor het promoten van mijn boek “Ik ben Tara” en het schrijven van een tweede boek even in de ijskast moest zetten.
Inmiddels zijn we weer een aantal maanden verder en is het oudste meisje sinds een aantal weken naar een crisisopvang. Het was een moeilijke beslissing. Juist omdat je begint met kinderen opvangen omdat je een positieve bijdrage wilt leveren aan hun ontwikkeling. Het gevoel totaal machteloos te staan en te zien dat het meisje niet gelukkig was bij ons, was ontzettend pijnlijk. Ze kon niet kiezen voor een leven bij ons. Haar zusje wel, en zij is dus bij ons gebleven en doet het naar omstandigheden goed.
Ik heb mezelf in de afgelopen maanden elke dag de vraag gesteld; Danielle wat kun je leren van deze situatie? Waarom zijn ze op je pad gekomen? Want ik ben ervan overtuigd dat niets voor niets gebeurt. Dus ook niet als het even tegenzit. In die donkere dagen van de ziel schuilen namelijk de grootste lessen. Ook al zie je die meestal niet als je er middenin zit. Ik zag mijn les dus ook niet.
Maar nu ze weg is voel ik me anders. Sterker. Ik ben trots op mijn gezin. Hoe we ons er doorheen hebben geslagen. Trots op mezelf omdat ik een beslissing heb genomen. Tot hier en niet verder, hoe moeilijk ook. We hebben nog contact met het meisje en naar omstandigheden gaat het redelijk met haar. De plek waar zij nu is, is beter voor haar. Ze heeft geen loyaliteitsconflict. Ze is rustiger. Ik weet nu; niet alles is in mijn handen, met liefde maak je niet alles goed. Ik weet dat ik mensen wil helpen. Maar dit is een belangrijk inzicht; mensen moeten wel zelf willen. Wij willen deze meisjes een kans geven op te groeien in een liefdevol gezin. Wij moeten accepteren als die kans niet gepakt wordt en los te laten als dit nodig is. Dat betekent niet dat ik haar opgeef. Dat zal ik nooit doen. Ik zal er voor haar zijn op een manier die zij wel aan kan. Ik sta open wat de toekomst ons hierin zal brengen.
Comments