De afgelopen weken is er een bom ontploft bij de Voice of Holland en daardoor in Medialand. Er zijn heftige uitspraken gedaan over een aantal machtige en zeer geliefde mannen die werken bij de Voice of Holland. Miljoenen mensen keken naar de aflevering van BOOS die een documentaire heeft gemaakt naar aanleiding van de aanklachten van de meisjes die te maken hadden met seksueel overschrijdend gedrag. Na afloop waren er veel mensen in shock en kwamen er nog veel meer meldingen binnen over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ik vind het verschrikkelijk voor de slachtoffers, maar ik ben wel blij met deze media aandacht voor dit onderwerp. Want laten we eerlijk zijn, dit speelt natuurlijk in alle lagen van onze maatschappij. En dit is al zolang aan de gang.
Het is een onderwerp wat dicht bij mij ligt. Twee jaar geleden heb ik een boek geschreven over een jonge vrouw die in de greep is van haar partner (Ik ben Tara). Hoe haar grenzen vervaagden. Net zoals bij de vrouwen in de documentaire is gebeurd. De macht van mannen, en dus ook de macht die wij vrouwen weggeven, heb ik in het boek uitgediept. Het wegkijken van mensen, het accepteren en tolereren van ongewenst gedrag naar vrouwen, maar ook het niet duidelijk zijn van de slachtoffers is een universeel probleem. Wat vrouwen in een soortgelijke situatie zich vaak afvragen is; Zijn we wel slachtoffers? Is het wel echt verkrachting? Waarom hebben we niet gewoon nee gezegd? Waarom gingen we eigenlijk met hem mee? Of de oorzaak wordt (deels) bij de vrouw neergelegd met opmerkingen over haar uiterlijk. Ze was zo bloot gekleed, ze vroeg er gewoon om.
John de Mol werd de volgende dag aangesproken op zijn uitspraken. In de krant verscheen een grote advertentie van de vrouwen van Talpa met: John, het ligt niet aan de vrouwen. En inderdaad, het probleem… nee dat zijn de vrouwen niet. Dat zijn natuurlijk de mannen. Daar had John zijn zin beter mee kunnen beginnen.
Maar we zijn helaas wel een onderdeel van het in stand houden van het probleem. Juist door ons schuldig te voelen, meteen te denken: wat had IK anders kunnen doen? Waarom heb IK geen nee gezegd etc. leggen we de schuld veel te vaak bij onszelf. En dan de schaamte. Daardoor houden we alles veel te lang stil.
Het is duidelijk, we hebben nog veel te leren. Onze mening ventileren, hard oordelen, weinig begrip hebben, maar bovenal; er is veel te weinig bewustzijn over dit onderwerp. Daar wilde ik verandering in brengen door mijn boek Ik ben Tara te schrijven. Ik wilde mensen hiermee bewustmaken van het psychologische proces van macht en kwetsbaarheid, maar ik merkte al snel dat er meer voor nodig is om bij mensen een ander bewustzijn te creëren.
Wij vrouwen geven de macht weg. Om allerlei redenen. Dat kan angst zijn, bevriezing zoals veel werd genoemd, maar het kan ook door trauma of cultuur komen. Hoe dan ook, er moet natuurlijk iets veranderen. En meestal gaat dat gepaard met schokkend nieuws. Anders komen we nou eenmaal niet in beweging. Veranderen is namelijk moeilijk en vereist heel veel moed en kracht.
Daarnaast zijn zovelen van ons gewend dat het gaat zoals het gaat. De meeste vrouwen die ik ken houden er “gewoon” rekening mee dat ze niet alleen in de natuur kunnen wandelen, of zich in het donker onveilig voelen. De meeste vrouwen hebben te maken gehad met seksueel overschrijdend gedrag, alsof het hoort bij het leven.
Maar er komt een nieuwe generatie aan. Een nieuw tijdperk. Alles wat niet klopt komt aan het licht. Donkerte wordt zichtbaar. Vele jaren geleden heb ik een column geschreven over dit thema: zielen in de duisternis.
Voor nu lieve mensen, wil ik je vragen zelf eens goed na te denken of jij een positieve bijdrage levert aan de positie van vrouwen. Misschien is er nog iets wat je kan doen. Alle veranderingen gaat in kleine stappen. Dus welke stap zet jij?
Comments