Al van kleins af aan wil ik mensen en dieren helpen. Of het nou om legbatterijkippen gaat of meisjes die opgesloten werden in kooien in India, ik trok me het leed aan en wilde me inzetten voor een betere samenleving. Na de HAVO besloot ik Sociaal Pedagogische Hulverlening te gaan studeren zodat ik daadwerkelijk een bijdrage kon leveren aan verandering.
Al snel bleek dat ik mijn talenten niet genoeg kon inzetten door allerlei regels van jeugdzorg. Ik besloot als zelfstandig coach te gaan werken zodat ik zelf kon bepalen wie en hoe ik iemand kon helpen.
Tachtig procent van mijn cliënten zijn vrouwen en een rode draad in mijn gesprekken is dat veel vrouwen moeite hebben zichzelf op waarde te schatten en echt in hun kracht te gaan staan. Vrouwen zijn geneigd zich aan te passen en te pleasen. Om verschillende redenen tolereren ze meer dan goed voor hen is. Vrouwen stellen zich te vaak afhankelijk op. Daardoor bereiken ze niet hun ware potentieel en mist de maatschappij krachtige vrouwen. Ik wilde de thema’s van vrouwen combineren met een maatschappelijk probleem en zo ontstond het idee om ‘Ik ben Tara’ te schrijven.
Waarom de prostitutie?
Als jong meisje zat ik samen met mijn zus en ouders in de auto. We reden in een grote stad en mijn vader vroeg aan ons of we de ‘meisjes van plezier’ wilden zien. We zeiden dat we dat wel wilden, ook al wisten we niet eens wat hij bedoelde. Het klonk in ieder geval spannend.
Mijn vader verminderde vaart en heel langzaam reden we langs de ramen waar de vrouwen hun lichaam te koop aanboden. Ik weet dat moment nog goed; een prostituee keek mij recht aan en een golf van medelijden en schaamte viel over me heen. Ik draaide mijn hoofd snel weg en durfde niet meer te kijken. De hele route heb ik een andere kant opgekeken, ik kon deze vrouwen niet onder ogen komen.
Een onbestemd, pijnlijk gevoel bleef die dag bij me achter, terwijl ik te jong was om te begrijpen wat er zich afspeelde achter die ramen. Ergens klopte hier iets niet, dat voelde ik in ieder geval heel sterk.
Toen ik ouder werd bleef ik gefascineerd door het onderwerp prostitutie. Ik volgde de media, las alle onderzoeken, de cijfers en het beleid van Nederland. Uit recent onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat de meisjes in Nederland steeds jonger worden en dat het probleem groter is dan ooit. Hoe is dat mogelijk? En, kunnen wij hier als maatschappij iets aan doen?
Het boek ‘Ik ben Tara' roept de vraag op hoe weerbaar onze jonge vrouwen zijn tegen de mannen die gebruik weten te maken van hun kwetsbaarheid. Tevens zet het aan tot denken over het beleid in Nederland waarin dit allemaal mogelijk is. Raamprostitutie is uniek in de wereld, en lang waren wij een beetje “trots” op het fenomeen dat miljoenen toeristen trekt naar onze hoofdstad. In vele landen is het ondenkbaar dat betaalde seks legaal is en worden vrouwen hiervoor beschermd. In Zweden zijn de mannen die gebruik maken van betaalde seks strafbaar. Dit land zegt heel duidelijk; wij willen dit niet voor onze vrouwen. In Nederland vinden we het prima, zolang het niet onze dochter, zus of moeder is die te maken krijgt met de prostitutie. Dus welke boodschap dragen wij uit naar onze vrouwen? Dat zet mij aan het denken…
Door mijn ervaring als coach kwam ik erachter dat de keuze van vrouwen om de prostitutie in te gaan niet zo vrijwillig is als we willen geloven. Vaak zijn er onderliggende drijfveren die ten grondslag liggen aan deze keuze. We laten ons leiden door angst, schaamte, gevoelens van minderwaardigheid, geldgebrek en onverwerkte trauma’s uit het verleden.
Tara staat symbool voor transformatie. Voor het overwinnen van angsten en de regie terugpakken van je leven. Ik denk dat veel vrouwen zichzelf zullen herkennen in Tara.
Nieuwsgierig geworden, bestel het boek hier
Comments